Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Οι σημαίες της οδού Δροσοπούλου...

Της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Ο δρόμος της Δροσοπούλου κάποτε ήταν μια συνοικία με την αριστοκρατία της Αθήνας να κατοικεί στα πολυτελή νεοκλασικά. Οι κύριοι έπιναν τον καφέ τους στη Φωκίωνος Νέγρη και οι κυρίες ψώνιζαν από τα ακριβά μαγαζιά της περιοχής ρούχα, κοσμήματα και αρώματα.

Ο δρόμος της Δροσοπούλου τώρα είναι μια συνοικία με τους Έλληνες να φοβούνται τους μετανάστες, τους μετανάστες να φοβούνται τους Έλληνες, κάποιους «ξένους» να μαχαιρώνουν για λίγα ευρώ και κάποιους «Έλληνες» να δέρνουν αδιακρίτως για την «απελευθέρωση της πατρίδας από τους μαύρους».

Και μέσα σ’ όλα, τον τελευταίο καιρό έχουν ξεφυτρώσει ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια τον σπιτιών της Δροσοπούλου. Με έκπληξη μάλιστα διαπίστωσα πως το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν υπάρχει μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και σε άλλες συνοικίες όπου ο αριθμός των μεταναστών είναι μεγάλος και η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί δραματικά. Περιοχές όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονα, της Κεφαλληνίας, της Μένανδρου, της Φυλής (ναι, τα κόκκινα φωτάκια των μπουρδέλων κάνουν παρέα με τις ελληνικές σημαίες).

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η «ωραία Αθήνα» κατάντησε με την πλήρη αδιαφορία όλων μας ένα αβίωτο καταγώγι που το μόνο που θυμίζει Ελλάδα είναι ένα αναρτημένο πανί στα μικρά μπαλκόνια των πολυκατοικιών.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία συνιστά και άμυνα και επίθεση: σαφής δήλωση ότι «εδώ κατοικούν Έλληνες» προς Έλληνες ακροδεξιούς που εισβάλλουν και τα σπάνε σε σπίτια μεταναστών (μην φάμε και καμιά αδέσποτη) και σαφής δήλωση προς αλλοδαπούς ότι «δεν θα με διώξετε εσείς από το σπίτι μου».

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία είναι ένα ιερό σύμβολο, οπότε προς τι οι σημαιοστολισμοί και η κραυγαλέα επίδειξη της ταυτότητάς του «Ελληνάρα»;

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έτσι κι αλλιώς κατά διαστήματα την έχουμε δει να καίγεται στη Βουλή, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, οπότε προς τι η προσπάθεια να αντλήσουμε «εθνικόφρονα» συνείδηση κρεμώντας την στα μπαλκόνια;

Το σίγουρο είναι πως ανάμεσα στο εθνικό και στο εθνικιστικό υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που είναι δύσκολο να ισορροπήσει κανείς απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, προγραμμάτων ενσωμάτωσης στη χώρα και αφομοίωσης των ξένων.

Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Το ίδιο και το θέαμα στην Δροσοπούλου…

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Προσδοκώ ανάσταση ζώντων

Της Ηλέκτρας

Σύνθημα στην Στουρνάρη:

Alexis Vive. Labros Vive.

I MORTI SIETE VOI


Ζωντανός:επίθ α / θ / ουδ ζωντανός, ζωντανή,ζωντανό

1 που ζει

Πχ: ζωντανός οργανισμός

2 που έχει πολλή ενέργεια

Πχ: ζωντανός άνθρωπος

3 φωτεινός, έντονος

Πχ: ζωντανό χρώμα

Η περίπτωση μας αφορά στο παράδειγμα 2. Είναι το κλισέ «αυτός έχει ξεχάσει να ζει».

Ξεχάσαμε τη χαρά του να προσφέρεις. Όχι απαραίτητα πασχαλινά δώρα, αλλά αγκαλιές, χαμόγελο, όραμα. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά χωρίς αυτά, ο κόσμος δεν αλλάζει.

Έχουμε ξεχάσει την ευγένεια. Δεν λέω, οι Πακιστανοί στα φανάρια είναι κάποιες φορές ενοχλητικοί, αλλά η εικόνα του να βρίζει ένας νεόπλουτος από το Cayenne του στον άμοιρο που θέλει να του καθαρίσει τα τζάμια, είναι αήθης, πιο απλά άκαρδη.

Έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε τους γύρω μας. Μια γυναίκα ψάχνει στον κάδο των σκουπιδιών για να βρει κάτι να φάει. Μετά από ώρα, εντοπίζει κάτι άδεια γυάλινα μπουκάλια από γάλα και τα βάζει ένα-ένα στο στόμα της περιμένοντας να στάξει μια σταγόνα. Κανείς από τους περαστικούς δεν της δίνει σημασία.

Χάνουμε τον εαυτό μας και το πιο δυσάρεστο είναι πως το έχουμε συνηθίσει.

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας- κάποιοι όμως ακόμα προσδοκούν να αναστηθούν.

ΥΓ: Και λέει ο ποιητής προφητικά:

...Οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν

με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία

Πάλι σας δίνω όραμα.

(Μ. Κατσαρού, "Όταν")

http://www.topontiki.gr/article/15963


Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Κατάντια συνοδεία ποίησης

Πλατεία Κάνιγγος, πρωί Τετάρτης.

Στίχος του Ελύτη «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» είναι αναρτημένος στη στάση των λεωφορείων, αλλά μόνο γκρι βλέπεις τριγύρω.

Ο ποιητής συνεχίζει να προτρέπει στην επόμενη στάση «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», αλλά κανείς δεν τον ακούει. Άστεγος κοιμάται μέσα σε ένα χαρτόκουτο, ένας σκύλος του κάνει παρέα, βιαστικοί περαστικοί με κινητά στο αυτί, τσάντα εργασιακή και σομόν εφημερίδες, συνεχίζουν τη πορεία τους.

Στόχος της σουρεαλιστικής καμπάνιας που γίνεται από την 21 Μαρτίου (Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης) είναι να «ταξιδεύουν» οι Αθηναίοι με στίχους του Ελύτη, κάνοντας τη βόλτα τους σε Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Και καλά, ο πολίτης που ζει στη Μυτιλήνη (γενέτειρα του Ελύτη) άντε να μπορεί να «ταξιδέψει». Άλλωστε τριγύρω του υπάρχει θάλασσα, καθαρός αέρας και πράσινο.

Ο Αθηναίος πως μπορεί;
Έχουμε καταδικαστεί να ζούμε σε μια αβίωτη πόλη, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Οι δικαιολογίες «εδώ υπάρχει νυχτερινή διασκέδαση», «είναι μια ιστορική πόλη» «εδώ υπάρχει πολιτισμός» δεν μετράνε πια.

Και όχι γιατί δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή για να μπορείς να επικαλείσαι την ιστορία σου, πρέπει να τη μιμείσαι κιόλας. Οφείλεις να κορδώνεσαι για τον Ελύτη, αν τον έχεις διαβάσει. Οφείλεις να περηφανεύεσαι για τον πολιτισμό σου, όταν έχεις μια πόλη που να ναι ανθρώπινη. Οφείλεις να βαυκαλίζεσαι για την ποιότητα ζωής του Έλληνα, όταν δεν πετάς το εισιτήριο του λεωφορείου κάτω. Γιατί και αυτό, μορφή πολιτισμού είναι.

«Θυμάσαι πως ήταν η Ομόνοια και πως την κάνανε;», είναι μια ρητορική ερώτηση που συχνά διατυπώνεται σε συζητήσεις. Δεν την καταντήσανε μόνο αυτοί, αλλά και όλοι μας.

Γιατί δεν σεβόμαστε ούτε αγαπάμε την πόλη μας.

«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή μας μέρα…»



www.topontiki.gr

Κατάντια συνοδεία ποίησης

Πλατεία Κάνιγγος, πρωί Τετάρτης.

Στίχος του Ελύτη «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» είναι αναρτημένος στη στάση των λεωφορείων, αλλά μόνο γκρι βλέπεις τριγύρω.

Ο ποιητής συνεχίζει να προτρέπει στην επόμενη στάση «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», αλλά κανείς δεν τον ακούει. Άστεγος κοιμάται μέσα σε ένα χαρτόκουτο, ένας σκύλος του κάνει παρέα, βιαστικοί περαστικοί με κινητά στο αυτί, τσάντα εργασιακή και σομόν εφημερίδες, συνεχίζουν τη πορεία τους.

Στόχος της σουρεαλιστικής καμπάνιας που γίνεται από την 21 Μαρτίου (Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης) είναι να «ταξιδεύουν» οι Αθηναίοι με στίχους του Ελύτη, κάνοντας τη βόλτα τους σε Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Και καλά, ο πολίτης που ζει στη Μυτιλήνη (γενέτειρα του Ελύτη) άντε να μπορεί να «ταξιδέψει». Άλλωστε τριγύρω του υπάρχει θάλασσα, καθαρός αέρας και πράσινο.

Ο Αθηναίος πως μπορεί;
Έχουμε καταδικαστεί να ζούμε σε μια αβίωτη πόλη, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Οι δικαιολογίες «εδώ υπάρχει νυχτερινή διασκέδαση», «είναι μια ιστορική πόλη» «εδώ υπάρχει πολιτισμός» δεν μετράνε πια.

Και όχι γιατί δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή για να μπορείς να επικαλείσαι την ιστορία σου, πρέπει να τη μιμείσαι κιόλας. Οφείλεις να κορδώνεσαι για τον Ελύτη, αν τον έχεις διαβάσει. Οφείλεις να περηφανεύεσαι για τον πολιτισμό σου, όταν έχεις μια πόλη που να ναι ανθρώπινη. Οφείλεις να βαυκαλίζεσαι για την ποιότητα ζωής του Έλληνα, όταν δεν πετάς το εισιτήριο του λεωφορείου κάτω. Γιατί και αυτό, μορφή πολιτισμού είναι.

«Θυμάσαι πως ήταν η Ομόνοια και πως την κάνανε;», είναι μια ρητορική ερώτηση που συχνά διατυπώνεται σε συζητήσεις. Δεν την καταντήσανε μόνο αυτοί, αλλά και όλοι μας.

Γιατί δεν σεβόμαστε ούτε αγαπάμε την πόλη μας.

«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή μας μέρα…»



www.topontiki.gr

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Διπλή απειλή για τους φοίνικες

Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα Αλευρίτη

Εδώ και χρόνια γνωρίζουµε τον κίνδυνο που απειλεί τους φοίνικες της Ελλάδας από το «κόκκινο ρυγχωτό σκαθάρι» ή, αλλιώς, τον λεγόµενο «ρυγχοφόρο» των φοινικοειδών. Σε αυτήν τη θανατηφόρα απειλή έρχεται να προστεθεί και ένας δεύτερος «εχθρός», η πεταλούδα παϊσαντίσια.

Με τον αριθµό των µολυσµένων φοινίκων να ξεπερνά, σύµφωνα µε τους ειδικούς επιστήµονες, τις 8.000 στην Αττική και πάνω από 10.000 σε όλη την Ελλάδα, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο εξαιτίας της ολιγωρίας των αρµοδίων αρχών.

Όπως µας επισήµανε ο Κώστας Τάτσης, γενικός γραµµατέας Γεωπόνων του Κόσµου και µέλος της Επιτροπής Πρασίνου του ΓΕΩΤΕΕ, «οι φοίνικές µας προσβάλλονται ο ένας µετά τον άλλο. Η µόλυνση απλώνεται µε µεγαλύτερη ταχύτητα από κάθε άλλο κράτος και δεν υπάρχει κανένας που να ξέρει πραγµατικά πού έχει φτάσει η προσβολή».

Σύµφωνα µε τους επιστήµονες το πρόβληµα προέκυψε αρχικά από εισαγωγές µολυσµένων φοινικοειδών που έγιναν στην Ισπανία κυρίως µέσω Αιγύπτου.

Οι ισπανικές υπηρεσίες δεν ενηµέρωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι η επιδηµία εξαπλώθηκε στην Ιταλία και αργότερα στη χώρα µας.

Τα πρώτα κρούσµατα εντοπίστηκαν στην Κω, την Κρήτη, τη Ρόδο, το Σούνιο, σε Βουλιαγµένη - Βούλα - Νέο Φάληρο και στον Νοµό Ηλείας. Η εξάπλωση άρχισε σε µια ακτίνα 6 χιλιοµέτρων το έτος, αλλά µε την αργοπορία του κρατικού µηχανισµού, που µόλις πρόπερσι πήρε τα πρώτα µέτρα, το φαινόµενο πήρε διαστάσεις επιδηµίας.

Η καταπολέµηση

Το κόκκινο σκαθάρι αντιµετωπίζεται εξαιρετικά δύσκολα αφού έχει την ιδιότητα να προσαρµόζεται πολύ εύκολα στις τοπικές συνθήκες. Επί της ουσίας, ο µοναδικός τρόπος αντιµετώπισης είναι η πρόληψη αφού, όταν τα φοινικόδεντρα προσβληθούν, οποιοσδήποτε τρόπος ίασής τους είναι αναποτελεσµατικός.

Όπως επισηµαίνουν οι επιστήµονες, στην Ελλάδα δεν κατέστη δυνατός ο περιορισµός της εξάπλωσής του, µε αποτέλεσµα κάθε χρόνο να παρουσιάζονται νέες προσβεβληµένες περιοχές και όλο και περισσότερα φοινικόδεντρα να θανατώνονται, «πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα µακρόβια, µνηµειακά και αποτελούν τοπικά ιστορικά σύµβολα και στοιχεία αναφοράς».

Ο Γρηγόρης Βάρας, επίκουρος καθηγητής στο Τµήµα Ανθοκοµίας Αρχιτεκτονικής Τοπίου στο ΤΕΙ Ηπείρου, έχει προτείνει ένα συγκεκριµένο σχέδιο για την καταπολέµηση της επιδηµίας, το οποίο προβλέπει κατ’ αρχάς την καταγραφή, µε τη βοήθεια GPS και συστήµατος GIS, όλων των προσβεβληµένων από το έντοµο δέντρων από συνεργεία και έπειτα να οριστούν συγκεκριµένοι χώροι για την ταφή των νεκρωµένων φοινικοειδών.

Στα µη νεκρωµένα φοινικοειδή που έχουν προσβληθεί από το κόκκινο σκαθάρι, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να θεραπευτούν µε όλες τις πρακτικές που είναι διαθέσιµες στους επιστήµονες, προκειµένου να περιοριστεί κατά το δυνατόν η επέκταση της µόλυνσης σε άλλα υγιή φοινικόδεντρα. Η ίδια αντιµετώπιση πρέπει να γίνει και για τη µόλυνση από την πεταλούδα παϊσαντίσια, έντοµο που δηµιουργεί παρόµοιο πρόβληµα στους φοίνικες, αλλά για την καταπολέµησή του καταγράφεται η ίδια ολιγωρία.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Η επιστήμη στα χνάρια του Χάρι Πότερ!

Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα Αλευρίτη

Μιλά στο «Πράσινο Ποντίκι» ο καθηγητής Λευτέρης Οικονόμου που συμμετέχει στην ομάδα των ερευνητών που κατασκευάζουν τον «μανδύα αορατότητας»

«Άμπρα Κατάμπρα, γίνε αόρατος!». Εκατομμύρια μικρά και… μεγάλα παιδιά έχουν ονειρευτεί να φορέσουν τον μανδύα του Χάρι Πότερ και να γίνουν έστω και για λίγο σαν τον ήρωά τους… αόρατοι.

Η φαντασία, όμως, δεν απέχει πολύ από τις εκρηκτικές δυνατότητες που διαθέτουν οι επιστήμονες, και τρανή απόδειξη είναι ότι ο «μανδύας αορατότητας» μπορεί να γίνει κάποτε πραγματικότητα!

Η είδηση γίνεται ακόμα πιο σημαντική για όλους μας, αφού στην προσπάθεια να γίνει το όνειρό μας πραγματικότητα συμμετέχει και ένας Έλληνας επιστήμονας, ο Λευτέρης Οικονόμου, πρόεδρος στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο κ. Οικονόμου, συμμετέχει ως ερευνητής στο ευρωπαϊκό έργο PHOME – πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – μαζί με ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καρλσρούης, το Imperial College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο Bilkent της Τουρκίας. Και οι ερευνητές αυτοί κατάφεραν, χάρη στην έρευνα με αντικείμενο τη νανοτεχνολογία, να φέρουν τον «μανδύα αορατότητας» του Χάρι Πότερ ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει πραγματικότητα.

«Παρόλο που γνωρίζω το πόσο δημοφιλής είναι o Χάρι Πότερ, δεν έχω διαβάσει ούτε έχω δει κάποια ταινία του. Φυσικά ούτε στο ελάχιστο δεν έχει επηρεάσει την ερευνητική ή τη διδακτική μου δουλειά ο Χάρι Πότερ» μας εξομολογείται ο κ. Οικονόμου, και στο ερώτημά μας εάν είναι πράγματι δυνατόν ο μανδύας αορατότητας να πάρει σάρκα και οστά, μας απαντά ευθέως: «Δεν θα απέκλεια τη δυνατότητα να υπάρξει κάποτε ένα ένδυμα που θα έκανε εν μέρει αόρατο όποιον το φορούσε. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει στο άμεσο μέλλον γιατί και πολύ δύσκολο είναι και δεν αποτελεί επιστημονική ή τεχνολογική προτεραιότητα».

Πώς πέτυχαν την «αορατότητα»

Το πώς κατασκευάζεται και σε τι συνίσταται ο μανδύας αορατότητας, είναι ένα θέμα αρκετά πολύπλοκο. Αυτό που κατάφεραν οι πρωτοπόροι επιστήμονες που συμμετέχουν στο έργο PHOME, είναι ότι σχεδίασαν και δημιούργησαν «φωτονικά μετα-υλικά», τα οποία επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ακτίνων φωτός.

Όπως μας εξήγησε ο καθηγητής Λευτέρης Οικονόμου, «αυτό που αναφέρεται ως μανδύας αορατότητας είναι το εξής: Δεδομένου ενός απλού αντικειμένου – όπως είναι ένας μεταλλικός κύλινδρος – και μιας πηγής “φωτός” (με τον όρο “φως” εννοώ γενικότερα τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ή τις ακτίνες), είναι δυνατόν να επιθέσουμε γύρω από το αντικείμενο λεπτές επιστρώσεις από τεχνητά μετα-υλικά, σε μορφή λεπτών φιλμ, που κάνουν το απλό αυτό αντικείμενο σχεδόν αόρατο για τη συγκεκριμένη ακτινοβολία της πηγής».

Και για να μας το κάνει πιο κατανοητό, ο κ. Οικονόμου μας εξηγεί τους τρεις παράγοντες που είναι απαραίτητοι για να δούμε ένα αντικείμενο:

1) «Να υπάρχει μια πηγή ακτινοβολίας (“φωτός”) που οι ακτίνες της να πέσουν πάνω στο αντικείμενο».

2) «Οι ακτίνες αυτές να αλλάξουν διεύθυνση με την πρόσπτωση στο αντικείμενο ώστε να φτάσουν στο μάτι μας».

3) «Το μάτι μας και στη συνέχεια ο εγκέφαλός μας να απορροφήσει και να επεξεργασθεί μέρος τουλάχιστον από τις ακτίνες που δέχτηκε».

Αν ένα από τα τρία αυτά στοιχεία λείψει, τότε το αντικείμενο γίνεται αόρατο. Στην περίπτωσή μας οι επιστρώσεις με τα μετα-υλικά είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να εξαλείψουν το δεύτερο στοιχείο!

Έτσι ο μανδύας αορατότητας προκύπτει ως παραπροϊόν αυτής της δυνατότητας ελέγχου που ανέπτυξαν οι πρωτοπόροι επιστήμονες. Γιατί στην περίπτωση αυτή το σημαντικό δεν είναι το εντυπωσιακό φαινόμενο της αορατότητας, αλλά «η δημιουργία τεχνητών υλικών που έχουν την ικανότητα να κοντρολάρουν τη ροή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και να τα κατευθύνουν εκεί που επιθυμούμε».

Και είναι αυτό το σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα γιατί οι επιστήμονες κατάφεραν να καινοτομήσουν και να δημιουργήσουν ένα τεχνητό υλικό, το οποίο αποκτά ιδιότητες που κανένα από τα υλικά της φύσης δεν έχει, περιλαμβανομένων και των συστατικών του. «Γι’ αυτό μπαίνει και το πρόθεμα “μετα-” μπροστά από τη λέξη “υλικά”, για να δείξει ότι αποκτήσαμε ιδιότητες πέρα από αυτές που υπάρχουν στη φύση» υπογραμμίζει ο κύριος Οικονόμου.

Η νανοτεχνολογία στη ζωή μας

Για να καταλάβουμε τη σημασία των νέων τεχνητών υλικών με τις πρωτόγνωρες ιδιότητες όσον αφορά τον έλεγχο του «φωτός», ο κ. Οικονόμου μας προτρέπει να αναλογιστούμε τον καίριο ρόλο του «φωτός» στη ζωή μας… «Υπάρχουμε γιατί το φως του Ηλίου μας μεταφέρει την αναγκαία ενέργεια και πληροφορία. Βλέπουμε χάρις στο φως. Ζεσταινόμαστε και, χάρις σε “φως”, “βλέπουμε” το εσωτερικό του σώματός μας με τις αξονικές και μαγνητικές ακτινογραφίες. Επικοινωνούμε με τα κινητά μας ή τους υπολογιστές μας χάρις σε “φως” που λέγεται μικροκύμα ή υπέρυθρο. Βλέπουμε τηλεόραση πάλι χάρις σε “φως” μικροκυμάτων».

Επί της ουσίας οι άμεσες εφαρμογές των μετα-υλικών, με τα οποία ασχολούνται ερευνητικά οι επιστήμονες τα τελευταία 27 χρόνια, υπάρχουν ήδη στις τηλεπικοινωνίες και προσβλέπουν και σε εφαρμογές σε κλάδους όπως της Ηλιακής Ενέργειας, της Ιατρικής και της Βιολογίας.

«Τα τελευταία 15 χρόνια υπάρχει μεγάλη επιστημονική και τεχνολογική δραστηριότητα στη νανο-περιοχή, με ορατά αποτελέσματα σε μικρότερους, φθηνότερους και ισχυρότερους υπολογιστές, σε συνεχώς βελτιούμενα προϊόντα (από αυτοκίνητα μέχρι κινητά), σε ιατρικά όργανα, και άλλα “ων ουκ εστί αριθμός”. Αυτό όμως που θα σημάνει την πραγματική επανάσταση θα είναι όταν η νανο-επιστήμη και η νανο-τεχνολογία, σε συνδυασμό με το “φως”, φτάσει να – ας τολμήσω να πω αυτήν τη λέξη – “συγχωνευθεί” με τη βιολογία».

Ρωτήσαμε τον καθηγητή Λευτέρη Οικονόμου για τη θέση της χώρας μας και των Ελλήνων ερευνητών στην επιστημονική «επανάσταση» που συντελείται. Εάν, δηλαδή, έχει διαμορφωθεί το απαιτούμενο περιβάλλον που μπορεί να δώσει την απαραίτητη ώθηση στους Έλληνες επιστήμονες ώστε και η χώρα μας να συμμετάσχει ουσιαστικά στη δημιουργία νέας επιστημονικής γνώσης, στην ανάπτυξη νέας τεχνολογίας και στην επινόηση καινοτόμων προϊόντων…

«Επιστημονική έρευνα, νέα τεχνολογία και καινοτομία είναι αλληλένδετα. Δεν μπορείς να πας κατευθείαν στα καινοτόμα προϊόντα χωρίς να περάσεις από τα δυο πρώτα στάδια. Θα επισημάνω επίσης ότι το γενικότερο πλαίσιο της χώρας είναι αποτρεπτικό για μια τέτοια ουσιαστική πρόοδο, ιδίως εν όψει της κρίσης που βιώνουμε και της πάγιας αδυναμίας μας για ένα σταθερό σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, που δεν αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός» μας επισήμανε ο κ. Οικονόμου, παραμένοντας όμως αισιόδοξος... «Διατηρώ μια μικρή φλογίτσα αισιοδοξίας, διότι υπάρχουν άτομα που καινοτομούν. Υπάρχουν εθελοντές που πράττουν. Υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό Ελλήνων διασκορπισμένο σε όλο τον κόσμο».

Ο κ. Οικονόμου έκλεισε αυτήν τη συνομιλία μας με μια προτροπή «Αν, αν, αν..., ίσως, να στραφούμε στα πιο ουσιώδη. Αρκεί να μη χαθεί η μαγιά και να μην ξεχαστεί η παρότρυνση του ποιητή: Λίγο ψηλότερα, ας σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

-(ΥΠΕΡ)ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ; -ΟΧΙ, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΩ….

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα; Πολλοί υποστηρίζουν πως, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, οι Έλληνες συνεχίζουν να υπερ-καταναλώνουν και να επαίρονται μάλιστα γι’ αυτό. Άλλοι θεωρούν πως αυτή η υπερ-κατανάλωση είναι η αιτία για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Κανείς όμως δεν σκέφτεται πως όλη η αποτυχία στην οικονομία δεν έχει να κάνει με το ότι καταναλώνουμε, αλλά με το ότι δεν παράγουμε.

Στη σημερινή κοινωνία του mobility ή ελληνιστί της κινητικότητας, στο σημερινό πρότυπο του «φαίνεσθαι» και όχι τόσο του «είναι», το καταναλώνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άλλη όψη του παράγω. Με ορολογία marketing, ο λεγόμενος prosumer. («producer» και «consumer» μαζί). Η Ελλάδα, σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως οι εξαγωγές της και η βιομηχανία της είναι μηδαμινές. Η ομοιότητα μεταξύ ενός Έλληνα και ενός Γερμανού είναι ότι και οι δύο οδηγούν ένα Golf, ενώ η διαφορά τους είναι πως ο Γερμανός το παράγει κιόλας. Με άλλα λόγια, ο Γερμανός μπήκε σταδιακά στις βιομηχανικές προκλήσεις που έφτιαξε μόνος του, ενώ ο Έλληνας από εκεί που αγόραζε το γαιδούρι για να πάει στο αμπέλι του, ξαφνικά αγοράζει το ξενόφερτο αμάξι του για να πάει στη δουλειά του.

Βέβαια, η μικρή μας Ελλάδα επηρεάστηκε και από τις γενικότερες διεθνείς αλλαγές. Η παγκόσμια οικονομία, προϊόντος του χρόνου, από την ύψιστη αξία της αποταμίευσης που είχε πριν ορισμένες δεκαετίες, κατέληξε στην ύψιστη αξία της (υπερ)κατανάλωσης. Δάνεια, πιστωτικές κάρτες, πλαστικό χρήμα που κινείται και επενδύεται συνεχώς. Γιατί άραγε; Γιατί έτσι το ορίζει η εποχή; Για να «καλυφθεί» το εσωτερικό κενό; Ή μήπως γιατί απλά έτσι εξελίσσεται η κοινωνία; Όπως και να΄ χει, ο κόσμος αδιαμφισβήτητα, καταναλώνει και αντλεί ευχαρίστηση από αυτό.

Τι πρόκειται να γίνει; Θεωρώ πως η δική μας γενιά, η generation y, αρχίζει με αργά αλλά σταθερά βήματα να επιστρέφει στην αρχική αποταμίευση των παππούδων μας. Η ανασφάλεια που νιώθει ο νέος όταν βγαίνει στην αγορά εργασίας λόγω των δυσμενών οικονομικών δρώμενων, η δύναμη της τηλεόρασης που ίσως γιγαντοποιεί την οικονομική κρίση, η παγκοσμιοποίηση και γενικότερα οι νέες συνθήκες, θεωρώ πως κάνουν τις νέες γενιές πιο «συντηρητικές», πιο φειδωλές, πιο «προγραμματισμένες». Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου ή όχι, πάντως οι σημερινοί εικοσάρηδες έχω την αίσθηση ότι εκτιμούν το χρήμα περισσότερο από ότι οι γονείς τους. Τώρα κατά πόσο αυτό είναι καλό, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση….

Μετά το ερώτημα «τι πρόκειται να γίνει», έρχεται και το ερώτημα «τι μπορεί να γίνει;». Μπορεί η Ελλάδα να αναπτύξει τομείς που μέχρι τώρα δεν αξιοποιούσε; Υπάρχουν πηγές που μπορούν να γίνουν εκμεταλλεύσιμες; Φυσικά. Ας φέρουμε στο μυαλό μας το παράδειγμα της Νορβηγίας, μιας χώρας που πριν μερικές δεκαετίες ήταν κυρίως αγροτική. Μέσα σε λιγότερα από τριάντα χρόνια, αυτή η χώρα κατάφερε, επενδύοντας κόπο και χρήμα στην παιδεία και την εκπαίδευση της, να έχει το καλύτερο ομολογουμένως εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου, μια υπολογίσιμη στις διεθνείς αγορές οικονομία και έναν κολοσσό που ονομάζεται Nokia. Η Νορβηγία κατάλαβε πώς να επενδύει στη νέα γενιά και να μην «σκοτώνει» τα παιδιά της. Γιατί όχι και μεις;