«Οι ξένοι θεοί δεν βρίσκουν εύκολα στέγη στην Ελλάδα»

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Με αφορμή την εικόνα των χιλιάδων μουσουλμάνων που προσεύχονταν στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ για τον εορτασμό του Ραμαζανίου, το ζήτημα της ανέγερσης τζαμιού στην Αθήνα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ας θυμηθούμε λοιπόν, πως χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αθήνας αναγκάζονται να προσεύχονται σε αυτοσχέδιους χώρους λατρείας, όπως γκαράζ, υπόγεια και διαμερίσματα και αυτό γιατί το νομοσχέδιο που προβλέπει την ανέγερση τεμένους βρίσκεται κολλημένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Στην Ελλάδα ενεργά τζαμιά υπάρχουν μόνο στα Δωδεκάνησα και στη Θράκη, καθώς η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει μεριμνήσει για την κατασκευή τζαμιού αλλά και ούτε μουσουλμανικού νεκροταφείου. Στην Αθήνα μόνο, διαβιούν τουλάχιστον 700.000 μουσουλμάνοι διαφόρων υπηκοοτήτων, άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά το αίσθημα της απόρριψης, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να προσεύχονται, να παντρεύονται και να κηδεύονται αξιοπρεπώς.

Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως σε όλες τις χώρες της Ευρώπης λειτουργούν κανονικά χώροι λατρείας. Για παράδειγμα ενδεικτικά, στη Γαλλία υπάρχουν 2000 χώροι προσευχής και 12 τζαμιά, ενώ τα κοιμητήρια υποχρεώνονται να διαθέτουν χώρους για την ταφή των μουσουλμάνων. Στη Σουηδία λειτουργούν 5 τζαμιά, 150 χώροι προσευχής και 10 μουσουλμανικά νεκροταφεία, ενώ στην Αγγλία υπάρχει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό νεκροταφείο της Ευρώπης και πολλά τζαμιά.

Λόγω αυτής της έλλειψης τζαμιού στην Αθήνα, έχουν δημιουργηθεί γύρω στους 100 άτυπους χώρους προσευχής στο λεκανοπέδιο, οι οποίοι στεγάζονται στην πλειοψηφία τους σε υπόγεια πολυκατοικιών, αποθήκες και γκαράζ. Όλα αυτά είναι πρωτοφανή για ένα ευρωπαϊκό κράτος. Τον προηγούμενο χρόνο μάλιστα, η Νομαρχία Αθηνών επέβαλλε πρόστιμα 60.000 ευρώ και 30.000 ευρώ στον ιδιοκτήτη υπόγειου πολυκατοικίας στη Νέα Ιωνία που χρησιμοποιείτο σαν άτυπο τζαμί, επειδή δεν υπήρχε σχετική ειδική άδεια για «ευκτήριο οίκο». Η απόφαση αυτή είχε πυροδοτήσει μια από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις μουσουλμάνων στην Αθήνα.

Η νομική διάσταση του θέματος

Το άρθρο 13 του Συντάγματος με την παράγραφο 2 θεσπίζει ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος ως προς την άσκηση λατρείας της κάθε γνωστής θρησκείας, που έχει φανερές δοξασίες, δημόσια διδασκαλία και φανερή λατρεία. Επιπλέον, σύμφωνα με την παρ 3 του άρθρου 13 είναι ανεπίτρεπτη κάθε περιοριστική κίνηση που δεν αφήνει το άτομο ελεύθερο όχι μόνο να επιλέξει τη θρησκεία της επιλογής του αλλά και να διαδραματίζει ενεργό ρόλο για την επιτυχία των σκοπών της αντίστοιχης εκκλησίας.

Ένα ακόμη άρθρο που κατοχυρώνει τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ως προς την ελευθερία και την άσκηση λατρείας είναι το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο κατοχυρώνει δύο δικαιώματα: το γενικό δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα εκδηλώσεως των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το γενικό δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία είναι το δικαίωμα να έχεις και να αλλάζεις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Σύμφωνα δε με την Επιτροπή, το δικαίωμα αυτό δεν επιδέχεται περιορισμούς.

Ισλαμοφοβία;Ποινικοποίηση του ισλαμικού πολιτισμού; Μπορεί και τίποτα από τα δύο...Όπως και να έχει το ζήτημα, εύκολα μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα, πως η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα αποτελεί απαραβίαστο δικαίωμα για τους μουσουλμάνους, ενώ συνιστά μια αξιοπρεπή στάση των χριστιανών απέναντι στους αλλόθρησκους. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως Ορθόδοξες Εκκλησίες και όλα τα Ορθόδοξα πρεσβυγενή Πατριαρχεία βρίσκονται και δρουν σε περιοχές κυρίως μουσουλμανικές…

http://www.topontiki.gr/article/21111

Καζάνι που βράζει η Ελλάδα

Επιτέλους ξύπνησαν οι Έλληνες μετά την χρόνια και επικίνδυνη απάθεια και σήκωσαν κεφάλι!

Τα τεκταινόμενα εν Αθήναις λίγο- πολύ όλοι τα γνωρίζουμε. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες τα βιώνουμε κιόλας, με πορείες, διαδηλώσεις, «Αγανακτισμένους», περικοπές και μέτρα λιτότητας. Κι όσο το πορτοφόλι μικραίνει, τόσο αντιδρούμε περισσότερο.

Μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης (αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς) και τα πιθανά σενάρια για εκλογές το ερχόμενο φθινόπωρο, ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά πως να αντιδράσει: Διεκδικώντας και διαδηλώνοντας.

Πολλοί βέβαια είναι εκείνοι που θεωρούν πως οι διαμαρτυρίες τέτοιου τύπου είναι απολιτίκ, άκαρπες και ανούσιες αλλά βάσει αποτελέσματος, δεν έχουμε καταφέρει και λίγα τις τελευταίες μέρες.

Πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα είναι οι διαδηλώσεις για τη διαφθορά και την ανεπάρκεια της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Ο κόσμος πια έχει ξυπνήσει. Πάνε οι εποχές που ο Έλληνας προσκύναγε σώβρακα και φανέλες πολιτικών, έδινε χειροφιλήματα σε πολιτικάντηδες- λαμόγια και ήταν μάλιστα υπερήφανος για αυτό. Τώρα απαιτεί. Οι κουρασμένοι πολιτικοί δέχονται κριτική για τις πρακτικές των προηγούμενων ετών, γιουχαρίσματα για «το τι φάγανε» και ενίοτε γιαούρτια για παράτολμες δηλώσεις τους. Βέβαια, περιστατικά βίας που κατά καιρούς έχουμε δει δεν είναι η λύση. Είναι οι «παράπλευρες απώλειες» για τις οποίες μίλησαν οι πολιτικοί όταν ανακοίνωναν παλαιότερα τις περικοπές σε χαμηλοσυνταξιούχους και χαμηλόμισθους. Από την άλλη, ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις…

Και πώς να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο άλλωστε όταν η στοιχειώδης δικαιοσύνη έχει πάει περίπατο, ο νέος των 592 ευρώ θεωρείται και «τυχερός» που δεν είναι άνεργος, οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν τεμπέληδες (ενώ στην πραγματικότητα δουλεύουμε διπλάσια από αυτούς) και οι πολιτικοί συνεχίζουν την άνευ ουσίας και περιεχόμενου επιχειρηματολογία στα ΜΜΕ, και -το χειρότερο- τις άνευ ουσίας και περιεχομένου πράξεις. Η φούσκα του εύκολου χρήματος, τα πολλά λεφτά σε λίγα χέρια, η άνθιση της παραοικονομίας και ο συνεχής δανεισμός για να καλύψουμε τρύπες και να μπούμε και εμείς στο τριπάκι της υπερκατανάλωσης έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό τέλμα.

Και σου έρχεται στο μυαλό η δήλωση ενός αγανακτισμένου πολίτη στα κανάλια: «Εγώ γεννήθηκα Έλληνας, μεγάλωσα Έλληνας και κατάντησα Έλληνας.»

Δημοσιεύτηκε στηνκυπριακή εφημερίδα Local Echo, τον Ιούλιο του 2011

Αγανάκτηση.. με tact

Επειδή πολύς ντόρος έχει γίνει για τα καρκινογόνα χημικά που πετάχτηκαν αυτές τις μέρες από τα ΜΑΤ αλλά και για τo ξηλώμα των μαρμάρων της Πλατείας Συντάγματος από τους "γνωστούς αγνώστους", προτείνουμε στους υγιείς διαδηλωτές ως αντιπερισπασμό εναλλακτικούς τρόπους εκσφενδόνισης αντικειμένων ανάλογα φυσικά με το… ποιόν του καθενός.

- Γαρύφαλλα. Προς ελαφρολαϊκούς αστυνομικούς που ξενύχτισαν την προηγούμενη στα μπουζούκια και πήγαν κατευθείαν το πρωί να δουλέψουν. Εναλλακτική και πιο οικονομική λύση οι χαρτοπετσέτες.

- Χαρτάκια με τα τηλέφωνα σας, σε στιβαρούς ΜΑΤατζήδες που σας «γυάλισαν».

- Ρύζι, αν έχουν παντρευτεί πρόσφατα.

- Πιάτα, αν ο ρυθμός της διαδήλωσης παραπέμπει σε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο. (συνιστάται παράλληλα να σιγοτραγουδάμε το «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός», αγαπημένο του Ανδρέα.)

- Το βιογραφικό μας. Το 'χουμε δώσει παντού άλλωστε.

- Λούτρινα αρκουδάκια ή διακοσμητικά σε σχήμα καρδιάς, φιλιού ή μπαλονιού, για περισσότερη ευαισθησία…

- Τις αποδείξεις που μαζεύαμε σαν τρελοί όλο το χρόνο. (ε μα, άχτι τις έχω!)

- Περιοδικά, εφημερίδες και όλο το έντυπο υλικό για να δουν τα δημοσιευμένα χάλια τους.

- Τους λογαριασμούς από ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, το πτυχίο πανεπιστημίου που ποτέ δεν χρειάστηκε και την κάρτα ανεργίας του ΟΑΕΔ για να δείξουμε στους κυβερνώντες την ουσιαστική αγανάκτησή μας.

- Λεφτά. Γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση!

http://www.topontiki.gr/article/18933

Οι σημαίες της οδού Δροσοπούλου...

Της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Ο δρόμος της Δροσοπούλου κάποτε ήταν μια συνοικία με την αριστοκρατία της Αθήνας να κατοικεί στα πολυτελή νεοκλασικά. Οι κύριοι έπιναν τον καφέ τους στη Φωκίωνος Νέγρη και οι κυρίες ψώνιζαν από τα ακριβά μαγαζιά της περιοχής ρούχα, κοσμήματα και αρώματα.

Ο δρόμος της Δροσοπούλου τώρα είναι μια συνοικία με τους Έλληνες να φοβούνται τους μετανάστες, τους μετανάστες να φοβούνται τους Έλληνες, κάποιους «ξένους» να μαχαιρώνουν για λίγα ευρώ και κάποιους «Έλληνες» να δέρνουν αδιακρίτως για την «απελευθέρωση της πατρίδας από τους μαύρους».

Και μέσα σ’ όλα, τον τελευταίο καιρό έχουν ξεφυτρώσει ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια τον σπιτιών της Δροσοπούλου. Με έκπληξη μάλιστα διαπίστωσα πως το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν υπάρχει μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και σε άλλες συνοικίες όπου ο αριθμός των μεταναστών είναι μεγάλος και η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί δραματικά. Περιοχές όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονα, της Κεφαλληνίας, της Μένανδρου, της Φυλής (ναι, τα κόκκινα φωτάκια των μπουρδέλων κάνουν παρέα με τις ελληνικές σημαίες).

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η «ωραία Αθήνα» κατάντησε με την πλήρη αδιαφορία όλων μας ένα αβίωτο καταγώγι που το μόνο που θυμίζει Ελλάδα είναι ένα αναρτημένο πανί στα μικρά μπαλκόνια των πολυκατοικιών.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία συνιστά και άμυνα και επίθεση: σαφής δήλωση ότι «εδώ κατοικούν Έλληνες» προς Έλληνες ακροδεξιούς που εισβάλλουν και τα σπάνε σε σπίτια μεταναστών (μην φάμε και καμιά αδέσποτη) και σαφής δήλωση προς αλλοδαπούς ότι «δεν θα με διώξετε εσείς από το σπίτι μου».

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία είναι ένα ιερό σύμβολο, οπότε προς τι οι σημαιοστολισμοί και η κραυγαλέα επίδειξη της ταυτότητάς του «Ελληνάρα»;

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έτσι κι αλλιώς κατά διαστήματα την έχουμε δει να καίγεται στη Βουλή, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, οπότε προς τι η προσπάθεια να αντλήσουμε «εθνικόφρονα» συνείδηση κρεμώντας την στα μπαλκόνια;

Το σίγουρο είναι πως ανάμεσα στο εθνικό και στο εθνικιστικό υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που είναι δύσκολο να ισορροπήσει κανείς απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, προγραμμάτων ενσωμάτωσης στη χώρα και αφομοίωσης των ξένων.

Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Το ίδιο και το θέαμα στην Δροσοπούλου…

Προσδοκώ ανάσταση ζώντων

Της Ηλέκτρας

Σύνθημα στην Στουρνάρη:

Alexis Vive. Labros Vive.

I MORTI SIETE VOI

Ζωντανός:επίθ α / θ / ουδ ζωντανός, ζωντανή,ζωντανό

1 που ζει

Πχ: ζωντανός οργανισμός

2 που έχει πολλή ενέργεια

Πχ: ζωντανός άνθρωπος

3 φωτεινός, έντονος

Πχ: ζωντανό χρώμα

Η περίπτωση μας αφορά στο παράδειγμα 2. Είναι το κλισέ «αυτός έχει ξεχάσει να ζει».

Ξεχάσαμε τη χαρά του να προσφέρεις. Όχι απαραίτητα πασχαλινά δώρα, αλλά αγκαλιές, χαμόγελο, όραμα. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά χωρίς αυτά, ο κόσμος δεν αλλάζει.

Έχουμε ξεχάσει την ευγένεια. Δεν λέω, οι Πακιστανοί στα φανάρια είναι κάποιες φορές ενοχλητικοί, αλλά η εικόνα του να βρίζει ένας νεόπλουτος από το Cayenne του στον άμοιρο που θέλει να του καθαρίσει τα τζάμια, είναι αήθης, πιο απλά άκαρδη.

Έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε τους γύρω μας. Μια γυναίκα ψάχνει στον κάδο των σκουπιδιών για να βρει κάτι να φάει. Μετά από ώρα, εντοπίζει κάτι άδεια γυάλινα μπουκάλια από γάλα και τα βάζει ένα-ένα στο στόμα της περιμένοντας να στάξει μια σταγόνα. Κανείς από τους περαστικούς δεν της δίνει σημασία.

Χάνουμε τον εαυτό μας και το πιο δυσάρεστο είναι πως το έχουμε συνηθίσει.

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας- κάποιοι όμως ακόμα προσδοκούν να αναστηθούν.

ΥΓ: Και λέει ο ποιητής προφητικά:

...Οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν

με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία

Πάλι σας δίνω όραμα.

(Μ. Κατσαρού, "Όταν")

http://www.topontiki.gr/article/15963

Κατάντια συνοδεία ποίησης

Πλατεία Κάνιγγος, πρωί Τετάρτης.

Στίχος του Ελύτη «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» είναι αναρτημένος στη στάση των λεωφορείων, αλλά μόνο γκρι βλέπεις τριγύρω.

Ο ποιητής συνεχίζει να προτρέπει στην επόμενη στάση «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», αλλά κανείς δεν τον ακούει. Άστεγος κοιμάται μέσα σε ένα χαρτόκουτο, ένας σκύλος του κάνει παρέα, βιαστικοί περαστικοί με κινητά στο αυτί, τσάντα εργασιακή και σομόν εφημερίδες, συνεχίζουν τη πορεία τους.

Στόχος της σουρεαλιστικής καμπάνιας που γίνεται από την 21 Μαρτίου (Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης) είναι να «ταξιδεύουν» οι Αθηναίοι με στίχους του Ελύτη, κάνοντας τη βόλτα τους σε Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Και καλά, ο πολίτης που ζει στη Μυτιλήνη (γενέτειρα του Ελύτη) άντε να μπορεί να «ταξιδέψει». Άλλωστε τριγύρω του υπάρχει θάλασσα, καθαρός αέρας και πράσινο.

Ο Αθηναίος πως μπορεί;
Έχουμε καταδικαστεί να ζούμε σε μια αβίωτη πόλη, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Οι δικαιολογίες «εδώ υπάρχει νυχτερινή διασκέδαση», «είναι μια ιστορική πόλη» «εδώ υπάρχει πολιτισμός» δεν μετράνε πια.

Και όχι γιατί δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή για να μπορείς να επικαλείσαι την ιστορία σου, πρέπει να τη μιμείσαι κιόλας. Οφείλεις να κορδώνεσαι για τον Ελύτη, αν τον έχεις διαβάσει. Οφείλεις να περηφανεύεσαι για τον πολιτισμό σου, όταν έχεις μια πόλη που να ναι ανθρώπινη. Οφείλεις να βαυκαλίζεσαι για την ποιότητα ζωής του Έλληνα, όταν δεν πετάς το εισιτήριο του λεωφορείου κάτω. Γιατί και αυτό, μορφή πολιτισμού είναι.

«Θυμάσαι πως ήταν η Ομόνοια και πως την κάνανε;», είναι μια ρητορική ερώτηση που συχνά διατυπώνεται σε συζητήσεις. Δεν την καταντήσανε μόνο αυτοί, αλλά και όλοι μας.

Γιατί δεν σεβόμαστε ούτε αγαπάμε την πόλη μας.

«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή μας μέρα…»

www.topontiki.gr

Κατάντια συνοδεία ποίησης

Πλατεία Κάνιγγος, πρωί Τετάρτης.

Στίχος του Ελύτη «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» είναι αναρτημένος στη στάση των λεωφορείων, αλλά μόνο γκρι βλέπεις τριγύρω.

Ο ποιητής συνεχίζει να προτρέπει στην επόμενη στάση «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», αλλά κανείς δεν τον ακούει. Άστεγος κοιμάται μέσα σε ένα χαρτόκουτο, ένας σκύλος του κάνει παρέα, βιαστικοί περαστικοί με κινητά στο αυτί, τσάντα εργασιακή και σομόν εφημερίδες, συνεχίζουν τη πορεία τους.

Στόχος της σουρεαλιστικής καμπάνιας που γίνεται από την 21 Μαρτίου (Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης) είναι να «ταξιδεύουν» οι Αθηναίοι με στίχους του Ελύτη, κάνοντας τη βόλτα τους σε Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Και καλά, ο πολίτης που ζει στη Μυτιλήνη (γενέτειρα του Ελύτη) άντε να μπορεί να «ταξιδέψει». Άλλωστε τριγύρω του υπάρχει θάλασσα, καθαρός αέρας και πράσινο.

Ο Αθηναίος πως μπορεί;
Έχουμε καταδικαστεί να ζούμε σε μια αβίωτη πόλη, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Οι δικαιολογίες «εδώ υπάρχει νυχτερινή διασκέδαση», «είναι μια ιστορική πόλη» «εδώ υπάρχει πολιτισμός» δεν μετράνε πια.

Και όχι γιατί δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή για να μπορείς να επικαλείσαι την ιστορία σου, πρέπει να τη μιμείσαι κιόλας. Οφείλεις να κορδώνεσαι για τον Ελύτη, αν τον έχεις διαβάσει. Οφείλεις να περηφανεύεσαι για τον πολιτισμό σου, όταν έχεις μια πόλη που να ναι ανθρώπινη. Οφείλεις να βαυκαλίζεσαι για την ποιότητα ζωής του Έλληνα, όταν δεν πετάς το εισιτήριο του λεωφορείου κάτω. Γιατί και αυτό, μορφή πολιτισμού είναι.

«Θυμάσαι πως ήταν η Ομόνοια και πως την κάνανε;», είναι μια ρητορική ερώτηση που συχνά διατυπώνεται σε συζητήσεις. Δεν την καταντήσανε μόνο αυτοί, αλλά και όλοι μας.

Γιατί δεν σεβόμαστε ούτε αγαπάμε την πόλη μας.

«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή μας μέρα…»

www.topontiki.gr

Διπλή απειλή για τους φοίνικες

Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα Αλευρίτη

Εδώ και χρόνια γνωρίζουµε τον κίνδυνο που απειλεί τους φοίνικες της Ελλάδας από το «κόκκινο ρυγχωτό σκαθάρι» ή, αλλιώς, τον λεγόµενο «ρυγχοφόρο» των φοινικοειδών. Σε αυτήν τη θανατηφόρα απειλή έρχεται να προστεθεί και ένας δεύτερος «εχθρός», η πεταλούδα παϊσαντίσια.

Με τον αριθµό των µολυσµένων φοινίκων να ξεπερνά, σύµφωνα µε τους ειδικούς επιστήµονες, τις 8.000 στην Αττική και πάνω από 10.000 σε όλη την Ελλάδα, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο εξαιτίας της ολιγωρίας των αρµοδίων αρχών.

Όπως µας επισήµανε ο Κώστας Τάτσης, γενικός γραµµατέας Γεωπόνων του Κόσµου και µέλος της Επιτροπής Πρασίνου του ΓΕΩΤΕΕ, «οι φοίνικές µας προσβάλλονται ο ένας µετά τον άλλο. Η µόλυνση απλώνεται µε µεγαλύτερη ταχύτητα από κάθε άλλο κράτος και δεν υπάρχει κανένας που να ξέρει πραγµατικά πού έχει φτάσει η προσβολή».

Σύµφωνα µε τους επιστήµονες το πρόβληµα προέκυψε αρχικά από εισαγωγές µολυσµένων φοινικοειδών που έγιναν στην Ισπανία κυρίως µέσω Αιγύπτου.

Οι ισπανικές υπηρεσίες δεν ενηµέρωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι η επιδηµία εξαπλώθηκε στην Ιταλία και αργότερα στη χώρα µας.

Τα πρώτα κρούσµατα εντοπίστηκαν στην Κω, την Κρήτη, τη Ρόδο, το Σούνιο, σε Βουλιαγµένη - Βούλα - Νέο Φάληρο και στον Νοµό Ηλείας. Η εξάπλωση άρχισε σε µια ακτίνα 6 χιλιοµέτρων το έτος, αλλά µε την αργοπορία του κρατικού µηχανισµού, που µόλις πρόπερσι πήρε τα πρώτα µέτρα, το φαινόµενο πήρε διαστάσεις επιδηµίας.

Η καταπολέµηση

Το κόκκινο σκαθάρι αντιµετωπίζεται εξαιρετικά δύσκολα αφού έχει την ιδιότητα να προσαρµόζεται πολύ εύκολα στις τοπικές συνθήκες. Επί της ουσίας, ο µοναδικός τρόπος αντιµετώπισης είναι η πρόληψη αφού, όταν τα φοινικόδεντρα προσβληθούν, οποιοσδήποτε τρόπος ίασής τους είναι αναποτελεσµατικός.

Όπως επισηµαίνουν οι επιστήµονες, στην Ελλάδα δεν κατέστη δυνατός ο περιορισµός της εξάπλωσής του, µε αποτέλεσµα κάθε χρόνο να παρουσιάζονται νέες προσβεβληµένες περιοχές και όλο και περισσότερα φοινικόδεντρα να θανατώνονται, «πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα µακρόβια, µνηµειακά και αποτελούν τοπικά ιστορικά σύµβολα και στοιχεία αναφοράς».

Ο Γρηγόρης Βάρας, επίκουρος καθηγητής στο Τµήµα Ανθοκοµίας Αρχιτεκτονικής Τοπίου στο ΤΕΙ Ηπείρου, έχει προτείνει ένα συγκεκριµένο σχέδιο για την καταπολέµηση της επιδηµίας, το οποίο προβλέπει κατ’ αρχάς την καταγραφή, µε τη βοήθεια GPS και συστήµατος GIS, όλων των προσβεβληµένων από το έντοµο δέντρων από συνεργεία και έπειτα να οριστούν συγκεκριµένοι χώροι για την ταφή των νεκρωµένων φοινικοειδών.

Στα µη νεκρωµένα φοινικοειδή που έχουν προσβληθεί από το κόκκινο σκαθάρι, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να θεραπευτούν µε όλες τις πρακτικές που είναι διαθέσιµες στους επιστήµονες, προκειµένου να περιοριστεί κατά το δυνατόν η επέκταση της µόλυνσης σε άλλα υγιή φοινικόδεντρα. Η ίδια αντιµετώπιση πρέπει να γίνει και για τη µόλυνση από την πεταλούδα παϊσαντίσια, έντοµο που δηµιουργεί παρόµοιο πρόβληµα στους φοίνικες, αλλά για την καταπολέµησή του καταγράφεται η ίδια ολιγωρία.

Η επιστήμη στα χνάρια του Χάρι Πότερ!

Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα Αλευρίτη

Μιλά στο «Πράσινο Ποντίκι» ο καθηγητής Λευτέρης Οικονόμου που συμμετέχει στην ομάδα των ερευνητών που κατασκευάζουν τον «μανδύα αορατότητας»

«Άμπρα Κατάμπρα, γίνε αόρατος!». Εκατομμύρια μικρά και… μεγάλα παιδιά έχουν ονειρευτεί να φορέσουν τον μανδύα του Χάρι Πότερ και να γίνουν έστω και για λίγο σαν τον ήρωά τους… αόρατοι.

Η φαντασία, όμως, δεν απέχει πολύ από τις εκρηκτικές δυνατότητες που διαθέτουν οι επιστήμονες, και τρανή απόδειξη είναι ότι ο «μανδύας αορατότητας» μπορεί να γίνει κάποτε πραγματικότητα!

Η είδηση γίνεται ακόμα πιο σημαντική για όλους μας, αφού στην προσπάθεια να γίνει το όνειρό μας πραγματικότητα συμμετέχει και ένας Έλληνας επιστήμονας, ο Λευτέρης Οικονόμου, πρόεδρος στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο κ. Οικονόμου, συμμετέχει ως ερευνητής στο ευρωπαϊκό έργο PHOME – πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – μαζί με ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καρλσρούης, το Imperial College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο Bilkent της Τουρκίας. Και οι ερευνητές αυτοί κατάφεραν, χάρη στην έρευνα με αντικείμενο τη νανοτεχνολογία, να φέρουν τον «μανδύα αορατότητας» του Χάρι Πότερ ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει πραγματικότητα.

«Παρόλο που γνωρίζω το πόσο δημοφιλής είναι o Χάρι Πότερ, δεν έχω διαβάσει ούτε έχω δει κάποια ταινία του. Φυσικά ούτε στο ελάχιστο δεν έχει επηρεάσει την ερευνητική ή τη διδακτική μου δουλειά ο Χάρι Πότερ» μας εξομολογείται ο κ. Οικονόμου, και στο ερώτημά μας εάν είναι πράγματι δυνατόν ο μανδύας αορατότητας να πάρει σάρκα και οστά, μας απαντά ευθέως: «Δεν θα απέκλεια τη δυνατότητα να υπάρξει κάποτε ένα ένδυμα που θα έκανε εν μέρει αόρατο όποιον το φορούσε. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει στο άμεσο μέλλον γιατί και πολύ δύσκολο είναι και δεν αποτελεί επιστημονική ή τεχνολογική προτεραιότητα».

Πώς πέτυχαν την «αορατότητα»

Το πώς κατασκευάζεται και σε τι συνίσταται ο μανδύας αορατότητας, είναι ένα θέμα αρκετά πολύπλοκο. Αυτό που κατάφεραν οι πρωτοπόροι επιστήμονες που συμμετέχουν στο έργο PHOME, είναι ότι σχεδίασαν και δημιούργησαν «φωτονικά μετα-υλικά», τα οποία επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ακτίνων φωτός.

Όπως μας εξήγησε ο καθηγητής Λευτέρης Οικονόμου, «αυτό που αναφέρεται ως μανδύας αορατότητας είναι το εξής: Δεδομένου ενός απλού αντικειμένου – όπως είναι ένας μεταλλικός κύλινδρος – και μιας πηγής “φωτός” (με τον όρο “φως” εννοώ γενικότερα τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ή τις ακτίνες), είναι δυνατόν να επιθέσουμε γύρω από το αντικείμενο λεπτές επιστρώσεις από τεχνητά μετα-υλικά, σε μορφή λεπτών φιλμ, που κάνουν το απλό αυτό αντικείμενο σχεδόν αόρατο για τη συγκεκριμένη ακτινοβολία της πηγής».

Και για να μας το κάνει πιο κατανοητό, ο κ. Οικονόμου μας εξηγεί τους τρεις παράγοντες που είναι απαραίτητοι για να δούμε ένα αντικείμενο:

1) «Να υπάρχει μια πηγή ακτινοβολίας (“φωτός”) που οι ακτίνες της να πέσουν πάνω στο αντικείμενο».

2) «Οι ακτίνες αυτές να αλλάξουν διεύθυνση με την πρόσπτωση στο αντικείμενο ώστε να φτάσουν στο μάτι μας».

3) «Το μάτι μας και στη συνέχεια ο εγκέφαλός μας να απορροφήσει και να επεξεργασθεί μέρος τουλάχιστον από τις ακτίνες που δέχτηκε».

Αν ένα από τα τρία αυτά στοιχεία λείψει, τότε το αντικείμενο γίνεται αόρατο. Στην περίπτωσή μας οι επιστρώσεις με τα μετα-υλικά είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να εξαλείψουν το δεύτερο στοιχείο!

Έτσι ο μανδύας αορατότητας προκύπτει ως παραπροϊόν αυτής της δυνατότητας ελέγχου που ανέπτυξαν οι πρωτοπόροι επιστήμονες. Γιατί στην περίπτωση αυτή το σημαντικό δεν είναι το εντυπωσιακό φαινόμενο της αορατότητας, αλλά «η δημιουργία τεχνητών υλικών που έχουν την ικανότητα να κοντρολάρουν τη ροή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και να τα κατευθύνουν εκεί που επιθυμούμε».

Και είναι αυτό το σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα γιατί οι επιστήμονες κατάφεραν να καινοτομήσουν και να δημιουργήσουν ένα τεχνητό υλικό, το οποίο αποκτά ιδιότητες που κανένα από τα υλικά της φύσης δεν έχει, περιλαμβανομένων και των συστατικών του. «Γι’ αυτό μπαίνει και το πρόθεμα “μετα-” μπροστά από τη λέξη “υλικά”, για να δείξει ότι αποκτήσαμε ιδιότητες πέρα από αυτές που υπάρχουν στη φύση» υπογραμμίζει ο κύριος Οικονόμου.

Η νανοτεχνολογία στη ζωή μας

Για να καταλάβουμε τη σημασία των νέων τεχνητών υλικών με τις πρωτόγνωρες ιδιότητες όσον αφορά τον έλεγχο του «φωτός», ο κ. Οικονόμου μας προτρέπει να αναλογιστούμε τον καίριο ρόλο του «φωτός» στη ζωή μας… «Υπάρχουμε γιατί το φως του Ηλίου μας μεταφέρει την αναγκαία ενέργεια και πληροφορία. Βλέπουμε χάρις στο φως. Ζεσταινόμαστε και, χάρις σε “φως”, “βλέπουμε” το εσωτερικό του σώματός μας με τις αξονικές και μαγνητικές ακτινογραφίες. Επικοινωνούμε με τα κινητά μας ή τους υπολογιστές μας χάρις σε “φως” που λέγεται μικροκύμα ή υπέρυθρο. Βλέπουμε τηλεόραση πάλι χάρις σε “φως” μικροκυμάτων».

Επί της ουσίας οι άμεσες εφαρμογές των μετα-υλικών, με τα οποία ασχολούνται ερευνητικά οι επιστήμονες τα τελευταία 27 χρόνια, υπάρχουν ήδη στις τηλεπικοινωνίες και προσβλέπουν και σε εφαρμογές σε κλάδους όπως της Ηλιακής Ενέργειας, της Ιατρικής και της Βιολογίας.

«Τα τελευταία 15 χρόνια υπάρχει μεγάλη επιστημονική και τεχνολογική δραστηριότητα στη νανο-περιοχή, με ορατά αποτελέσματα σε μικρότερους, φθηνότερους και ισχυρότερους υπολογιστές, σε συνεχώς βελτιούμενα προϊόντα (από αυτοκίνητα μέχρι κινητά), σε ιατρικά όργανα, και άλλα “ων ουκ εστί αριθμός”. Αυτό όμως που θα σημάνει την πραγματική επανάσταση θα είναι όταν η νανο-επιστήμη και η νανο-τεχνολογία, σε συνδυασμό με το “φως”, φτάσει να – ας τολμήσω να πω αυτήν τη λέξη – “συγχωνευθεί” με τη βιολογία».

Ρωτήσαμε τον καθηγητή Λευτέρη Οικονόμου για τη θέση της χώρας μας και των Ελλήνων ερευνητών στην επιστημονική «επανάσταση» που συντελείται. Εάν, δηλαδή, έχει διαμορφωθεί το απαιτούμενο περιβάλλον που μπορεί να δώσει την απαραίτητη ώθηση στους Έλληνες επιστήμονες ώστε και η χώρα μας να συμμετάσχει ουσιαστικά στη δημιουργία νέας επιστημονικής γνώσης, στην ανάπτυξη νέας τεχνολογίας και στην επινόηση καινοτόμων προϊόντων…

«Επιστημονική έρευνα, νέα τεχνολογία και καινοτομία είναι αλληλένδετα. Δεν μπορείς να πας κατευθείαν στα καινοτόμα προϊόντα χωρίς να περάσεις από τα δυο πρώτα στάδια. Θα επισημάνω επίσης ότι το γενικότερο πλαίσιο της χώρας είναι αποτρεπτικό για μια τέτοια ουσιαστική πρόοδο, ιδίως εν όψει της κρίσης που βιώνουμε και της πάγιας αδυναμίας μας για ένα σταθερό σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, που δεν αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός» μας επισήμανε ο κ. Οικονόμου, παραμένοντας όμως αισιόδοξος... «Διατηρώ μια μικρή φλογίτσα αισιοδοξίας, διότι υπάρχουν άτομα που καινοτομούν. Υπάρχουν εθελοντές που πράττουν. Υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό Ελλήνων διασκορπισμένο σε όλο τον κόσμο».

Ο κ. Οικονόμου έκλεισε αυτήν τη συνομιλία μας με μια προτροπή «Αν, αν, αν..., ίσως, να στραφούμε στα πιο ουσιώδη. Αρκεί να μη χαθεί η μαγιά και να μην ξεχαστεί η παρότρυνση του ποιητή: Λίγο ψηλότερα, ας σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».