Έπειτα από 20 σχεδόν χρόνια «βάναυσου» πρωινού ξυπνήματος για να πηγαίνω σε διάφορα γραφεία που κατά καιρούς δουλεύω, επιμένω να με ξυπνάει η μάνα μου δια τηλεφώνου. Οκτώ το πρωί και όπως πάντα, χτυπά το τηλέφωνο. Η πρώτη καλημέρα μόλις ακούστηκε.
Ντύνομαι γρήγορα και διαπιστώνω πως παρόλο που γκρινιάζω για τα ταγιεράκια που «πρέπε黨να φοράω γιατί «πρέπει» να φαίνομαι σοβαρή γιατί «αυτός είναι ο χώρος της δουλειάς μου», στην πραγματικότητα τα γουστάρω. Εδώ τα alternative του πανεπιστημίου μου πριν 20 χρόνια έχουν γίνει «γιάπηδες», δεν θα γίνω εγώ που το χα από μικρή ; , σκέφτομαι.
Στο δρόμο για το ραδιοφωνικό σταθμό που δουλεύω και ακούγοντας παράλληλα ‘Ρυθμό’ (γιατί τα ενημερωτικά του δικού μου δεν τα μπορώ πρωί πρωί), με τη Βαλέρια Λάτσιου-Μενεγάκη στο μικρόφωνο – η μικρή έχει το γκελ της μάνας της-, ένας Πακιστανός θέλει να μου πλύνει τα τζάμια του τζιπ. «Α εσύ είσαι το ντελτίο του Μέγκα παλιά ε;;;» μου λέει ,και διαπιστώνω πως το κακό με την τηλεόραση, έστω κι αν την έκανα πριν 6 χρόνια, είναι πως όταν την σταματήσεις και ξεχάσουν λίγο τη φάτσα σου, αν σε γνωρίσει ο αλλοδαπός στο φανάρι, χαίρεσαι ακόμα! Συνειρμικά (είδες τι κάνει ο Πακιστανός!), διαπιστώνω πως σήμερα είναι η πρεμιέρα του παγκοσμίως πια αναγνωρισμένου σκηνοθέτη Δ. Παπαιωάννου στο Παλλάς, με θέμα «τη βίαιη μετανάστευση-μετατόπιση λαών, ψυχών και μυαλών», όπως διάβασα σε μια φυλλάδα. Αμέλησα να κλείσω εισιτήρια για το γεγονός της χρονιάς και παίρνω τον Πέτρο από το pr των χορηγών της παράστασης για να με εξυπηρετήσει. «Δεν σας υπόσχομαι, αλλά κοτζάμ δημοσιογράφο κάπου θα σας βάλουμε!.» μου απαντά.
Φτάνω στο γραφείο 2 λεπτά πριν αρχίσει η εκπομπή μου, λόγω απίστευτης κίνησης –αυτές τις επεκτάσεις του Μετρό 25 χρόνια τις ακούω!. Ο τοίχος γράφει On Air και όλα, όπως κάθε μέρα 10 με 1, πάνε ρολόι. Η εκπομπή τελειώνει και πάω στα γραφεία να κοιτάξω αυριανά θέματα, να φάω βρώμικο που είχαν παραγγείλει τα παιδιά και να γελάσω λίγο- ο καινούριος ηχολήπτης πετάει τη μια ατάκα μετά την άλλη!.
Κατά τις 4 πάω στην εφημερίδα για να δω συναδέλφους και να τσεκάρω αν όλα είναι καλά με τις στήλες μου. Ευτυχώς είναι καθημερινή και δεν έχω πολλή δουλειά εκεί, αν το συγκρίνεις με τα Σαββατοκύριακα που πνίγομαι. Γύρω στις 8 που γυρνάω σπίτι και διαπιστώνω πως τζάμπα η ατζέντα και οι δημόσιες σχέσεις μου, χτυπάει το τηλέφωνο. Ο Πέτρος. « Πρώτη σειρά, διπλή πρόσκληση σε μια ώρα να είστε εδώ!»
…Και ευχαριστώ το Θεό που έγινα δημοσιογράφος !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου